γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν

  Εσύ όντες αναστενάεις Εγώ ’ς σον κόσμον χάμαι Έναν ο πόνον ντ’ έχομαι Πάμε πουλόπο μ’ πάμε. γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν Πάμε πουλόπο μ’ πάμε Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον Εΐνον ας ευτάμε. όντες τερούν τ’ ομμάτοπα σ’ Ατά τα σεβνταλία Κάτ’ άγναν κρούει το κάρδοπο μ’ σκαλών και παίρ’ φωτίαν. γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν Πάμε πουλόπο μ’ πάμε Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον Εΐνον ας ευτάμε, Εκεί ’ς σο πέραν τα ρασιά Πουλόπα κελαηδούν’νε Ασ’ σην σεβντάν τ’εμέτερον Ατά πα εγροικούν’νε, γουρπάν σ’εσόν το θέλεμαν Πάμε πουλόπο μ’ πάμε Ντο σύρ’ τ’εσόν το κάρδοπον Εΐνον ας ευτάμε

Ρωμέισα Καλομάνα

  Μουσίκη: Χρήστος Παπαδόπουλος Στίχοι: Μιχάλης Νικολαϊδης Τραγούδι: Πέλα Νικολαϊδου Ση καλομάνα σο κρεβατ, καθέστε τα πουλίαμ Η ώρα εν να λέω σας, εγώ, την ιστορίαμ Τον πόνον ντο επέρασα, εκράτνα σην καρδίαμ Ατά καμίαν κ’ειπα τα, τρόμαζ και η λαλίαμ Σον Πόντο εγένεθα εγώ, εκεί εν η Πατρίαδαμ Έτανε χρόνια ταραγά, διωγμούς και πείναν είδα Έντρισα και επίκα αγούρ, κ’εχάνα την ελπίδαμ Περήφανα κ’ελεύθεροι, να ζούμε σην Πατρίδαμ Έμπαιναν νύχτα οι τουρκαντ, κ’εσταύρωναν ποπάδες Έρθαν και σο χωρίο μουν, κι’εγούεψαν μανάδες Έσπαξαν όλια τα μωρά, αντρούδες, γεροντάδες Θάμαν εν πως επέζησα, άϊκα γιεράδες Σο άιμαν εφουρκίουμνε, ναϊλή το τσικαρόπομ Και εκεί εντούνε άψυχον, τ’αγούριμ σ’εγκαλιώπομ Εβάρκιζα γιατί Θεέμ, ντε ποίκεν το πουλόπομ Θεέμ όλτς εγώ έχασα, έλα έπαρ τον ψόπομ Την ψυμ ας έδινα εγώ, είδα την Παναϊαν Εσύ θα ζεις είπεν γιαβριμ, εϊς σπόρον σην κοιλίαν Δίδυμα θα τρανίντς εσύ, ρωμεϊκον εϊς καρδίαν Προτού αποθάντς θα ιστοριϊς, για την γενοκτονίαν

Τη θάλασσας το νερόν.

  Τη θάλασσας το νερόν Άλικον εν άλικoν. Τη κουτσής το φίλεμαν Σον μπεκιάρ εν γιατρικόν. Να αλί εμέν να αλί Σο κιφάλι μ’ κάτ’ λαλεί. 'Εμορφον π' θα φιλεί Πάντα θα παρακαλεί. Τ’ άσκεμον π' θα φιλεί Τη μανίτσαν ατ' να αλί. Φτύσον τον διάβολον Και αρ’ έλα με τ’ εμέν. Ο κόσμον εν ψεύτικον Ο θάνατον αναμέν.

ΞΙ ΞΙ ΤΑ ΚΟΣΣΑΡΑΣ

  Ο Κυρ ιμ' έτον χοβαρδάς κ' εγώ είμαι το παιδίν ατ' Να φτάγω τα δουλείας ατ' να πέρω την ευχήν ατ' Ξι ξι ξι ξι τα κόσσαρας χα΄ι΄ χα΄ι΄ τα πετηνάρα Λέγνε με σούκ και δέβα κά' και σα πετηνολάλεια Εγώ είπα το τη μανά σ' εσύ πέει ατο κυρ ισ' Ο Κυρ ισ' εν καλόκαρδος 'κι χάλαν το χατήρ ισ' Ξι ξι ξι ξι για πέταξον και κόνεψον σ' ωμία μ' Πούλλ' ιμ ατό το τέρεμα σ' έκαψεν την καρδία μ' Η σέβντα μ' είπεν κλάδεψον εγώ θα φτάγω φύλλα Γουρπάν σα μαύρα τ' όμματα σ' στέκουν άμον σταφύλια Ξι ξι ξι ξι για πέταξον και κόνεψον σ' ωμία μ' Πούλλ' ιμ ατό το τέρεμα σ' έκαψεν την καρδία μ'

ΧΟΥΙ ΧΟΥΙ Στάθης Νικολαΐδης-Χρήστος Χρυσανθόπουλος

  Όσα κορτσόπα εχωρούν, απές σην κάρδâ μ’ θέκω κι’ ατώρα έβρα την πελιά μ’, τόπον 'κι έχω να στέκω. Ναϊλλοί εμέν ντο έπαθα, μανίτσα μ’ χούϊ χούϊ, Ο κόσμον μίαν αγαπά, κι’ εγώ ποίκα το χούϊ. Όλâ σην κάρδâ μ’ έχ’ ατα, έναν απέξ 'κι βγάλω, κι’ ατώρα λες με μέτρα ´τα, τ’ ημ'σά θ’ ανασπάλλω. Ναϊλλοί εμέν ντο έπαθα, μανίτσα μ’ χούϊ χούϊ, Ο κόσμον μίαν αγαπά, κι’ εγώ ποίκα το χούϊ. Κάρδâ μ’ θα ευκαιρώνω σε, ας σ’ όλôν το καλίον, θα παίρω ν’ αναπαίεται, ο νους κ’ η ψυ'ή μ’ ολίγον Ναϊλλοί εμέν ντο έπαθα, μανίτσα μ’ χούϊ χούϊ, Ο κόσμον μίαν αγαπά, κι’ εγώ ποίκα το χούϊ.

Μανίτσα μ΄ εχπαράγα

  ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΔΩΣΙΑΔΗΣ - Μανίτσα μ΄ εχπαράγα. Μανίτσα μ’ έχπαράγα άψιμον εν εκάγα τ’ ατήνες η εγάπη πολλά τρανόν. ‘Κι επορώ να κοιμούμαι ατέν πάντα θυμούμαι σ’ ομμάτοπα μ’ τα δακρä πάντα γομών. Οθέν πάω και στέκω έμπρä μ’ θαρρώ ελέπω τ’ ατήνες την θωρέαν ‘κι ανασπάλλω. Σο νου μ’ και σην καρδία μ’ ‘κι θα βγάλω καμίαν με τ’ ατό την εγάπην πάντα θα ζώ. Η κάρδä μ’ ματωμένον Ας σην σεβντάν καμένον Ατσά κανείς εγροίξεν ‘ντα να πονώ Ερούξα σην σκοτία Τσούξω 'μεν Παναγία μ’ Εγάπην εχ’ και έχω Τ’ αρνίν τ’ εμόν

Καβαζίτας. (Στίχος δεκαπεντασύλλαβος, ρυθμός 5/8)

 Καβαζίτα μ’, άκλερε, τ’ ουδάρτς εμελίασεν

άλειψον α’ βούτορον, ας λαρούται αγλήγορα.

Καβαζίτα μ’ τ’ άλογο σ’, το μέγαν το θερίον,

τ’ έναν τ’ αντζίν αθε κοτσόν, κοτσοπατεί και πάει,

τ’ έναν τ’ ομμάτ’ν αθε στραβόν, και τ’ άλλο ξάι ’κ ελέπει.

Καβαζίτα μ’ ’ς ση Γιάννε τα χιόνια ελίγανε,

τσοχτάν τ’ αγρέλαφα άλλο εσέν ’κ είδανε.

Καβαζίτα μ’ άκλερε, για πέει με κι ας μαθάνω,

άμον εσέν τον μαύρον ’ς σον κόσμον μη παθάνω.

Νεοελληνική απόδοση:

Καβαζίτα μου, φτωχέ - ταλαίπωρε, η ουρά σου ψώριασε,

άλειψ’ την βούτυρο, ας θεραπευθεί γρήγορα.

Καβαζίτα μου, τ’ άλογό σου, το τρανό το θηρίο,

το ένα του πόδι είναι κουτσό και κουτσοπατάει και πάει,

το ένα του το μάτι είναι στραβό και το άλλο δεν βλέπει καθόλου.

Καβαζίτα μου, στου Γιάννη τα χιόνια έλιωσαν,

εδώ και πολύ καιρό τα άγρια ελάφια άλλο εσένα δεν είδανε.

Καβαζίτα μου, φτωχέ – ταλαίπωρε, για πες μου κι ας μάθω,

όπως εσένα το δυστυχή στον κόσμο να μην πάθω.

Αρμενίτ’σσας. (Στίχος δεκαπεντασύλλαβος, ρυθμός 5/8)

 Γιά έλα γιά θα έρχουμαι, γιά το ποτάμ’ θα σκίζω,

γιά το μαντίλι σ’ στείλο με, τα δάκρυα μ’ να σπογγίζω.

Τερώ, τερώ, ’κι φαίνεσαι, πουδέν ’κι φανερούσαι,

άγρϊον κι ανημέρωτον, ατζά ’κι θα ημερούσαι;

’Σ σα ράχια, ράχια λάσκουμαι, ’ς σα παρχαρόπα μένω,

κάθουμαι απάν’ ’ς σο μεσοστράτ’, τ’ αρνόπο μ’ αναμένω.

’Σ σ’ αλάτ’ αφκά μη κάθεσαι, στάζ’νε τ’ αλατοκλάδια,

χυμίγ’ κά’ τον κατέφορον κ’ έλα έμπα ’ς σην εγκάλια μ’.

Νεοελληνική απόδοση:

Ή έλα, ή θα έρθω, ή το ποτάμι θα διασχίσω,

ή το μαντίλι σου στείλε μου, τα δάκρυά μου να σκουπίσω.

Κοιτάζω, κοιτάζω δεν φαίνεσαι, πουθενά δεν φανερώνεσαι

άγριο κι ανημέρωτο, άραγε δεν θα εξημερωθείς;

Στα βουνά, στα βουνά τριγυρνώ, στα θερινά λιβαδοτόπια μένω,

κάθομαι πάνω στη μέση του δρόμου, την αγάπη μου περιμένω.

Στο έλατο κάτω μην κάθεσαι, στάζουν τα ελατόκλαδα,

κατρακύλα τον κατήφορο κ’ έλα μπες στην αγκαλιά μου.

Φόνα*. (Στίχος δεκασύλλαβος, ρυθμός 7/8)

 Ε, Φόνα, Φόνα, κόρ’ καρδεφόνα,

’ς σ’ οσπίτ’-ι- σ’ έρθα, παραβραδιάστα.

Λαλείς και παίρτς με κι απέσ’ ’κι βάλτς με,

απέσ’ κι αν βάλτς με, κάθκα ’κι λές με.

Κάθκα κι αν λές με, σκαμνίν ’κι δί’ς με,

σκαμνίν κι αν δί’ς με, τραπέζ’ ’κι θέκ’ς με.

Τραπέζ’ κι αν θέκ’ς με, φαείν ’κι δί’ς με,

φαείν κι αν βάλτς με, χουλιάρ’ ’κι φέρτς με.

Χουλιάρ’ κι αν φέρτς με, αρ’, φα ’κι λές με,

αρ’ φα κι αν λές με, μένον ’κι λές με.

Μένον κι αν λές με, κρεβάτ’ ’κι στρώντς με,

κρεβάτ’ κι αν στρώντς με, κοιμού ’κι λές με.

Κοιμού κι αν λές με, μαναχόν θέκ’ς με,

έλα μη αφήντς με ’ς ση μαναχίαν.

Φίλεμαν έπαρ’, φίλεμαν δός με (δις).

Ε, Φόνα, Φόνα κόρ’ καρδεφόνα,

’ς σην πόρτα σ’ έρθα, παραβραδιάστα.

*Όνομα γυναικείο, πιθανόν χαϊδευτικό του ονόματος Περσεφόνη. Κατ’ άλλους φόνισσα.

Νεοελληνική απόδοση:

Ε, Φόνα, Φόνα, κόρη που καις καρδιές,

στο σπίτι σου ήρθα, με βρήκε η νύχτα.

Καλείς και με παίρνεις και μέσα δε με βάζεις,

μέσα κι αν με βάλεις, κάθισε δεν μου λες.

Κάθησε κι αν μου πεις, κάθισμα δεν μου δίνεις

κάθισμα κι αν μου δίνεις, τραπέζι δε στρώνεις.

Τραπέζι κι αν μου στρώνεις, φαΐ δεν μου δίνεις,

φαΐ κι αν μου βάλεις, κουτάλι δεν μου φέρνεις.

Κουτάλι κι αν μου φέρεις, τελικά, φάγε δεν μου λες,

τελικά φάγε κι αν μου λες, μείνε δεν μου λες.

Μείνε κι αν μου λες, κρεβάτι δεν μου στρώνεις,

κρεβάτι κι αν μου στρώνεις, κοιμήσου δεν μου λες.

Κοιμήσου κι αν μου λες, μοναχό μου με βάζεις,

έλα, μη μ’ αφήνεις στη μοναξιά μου.

Φίλημα πάρε, φίλημα δόσε μου.

Ε, Φόνα, Φόνα, κόρη που καις καρδιές,

στην πόρτα σου ήρθα, με βρήκε η νύχτα.

Ομάλι(ν). (Στίχος δεκατετρασύλλαβος, ρυθμός 9/8)

 Τ’ αρνί μ’ ασ’ την Πράσαρην, εγώ ασ’ την Γαράσαρην,

έλα σέβντια μ’ χαμελά, το καρδόπο μ’ ας γελά.

Ακεί πέραν χάνιν εν’, αν λαλείς με λάλει με,

χάιτ’ ας πάμ’’ς τ’ εμέτερα, ους τ’ εκεί ομάλιν έν’.

Ακεί πέραν είν’ θερία, κόρη εσύ εσέν ωρία,

Παλτζανότ'κα σκύλ' παιδία φυγαδιάζ’νε σε ’ς σ’ ορμία.

Νεοελληνική απόδοση:

Η αγάπη μου είναι από την Πράσαρη κ’ εγώ απ’ τη Γαράσαρη,

έλα αγάπη μου χαμηλά, η καρδούλα μου να γελάσει.

Εκεί πέρα χάνι είναι, αν είναι να με καλέσεις, κάλεσέ με,

έλα ας πάμε στα δικά μας (στο σπίτι μου) μέχρι εκεί ίσιωμα είναι.

Εκεί πέρα είναι θηρία, κόρη τον εαυτό σου πρόσεχε,

από την Πάλτζανα αθεόφοβα παιδιά, θα σε φυγαδεύσουν στα ρέμ

Έμπρ’οπίσ’.

 Όλια τα τριαντάφυλλα-ν απέσ’ ’ς σην κάρδια σ’ κείνταν,

ατά που θα μυρίσκεται τα χρόνια ’τ’ ’κι τελείνταν.

Γουρπάν’-ι- σ’ ποδεδίζω σε μανουσακί ’σκουντούλα,

όντες πονεί το κάρδοπο μ’, γιά γρίβωσον ’ς σή γούλα μ’.

Γράμμαν γράφτω και στείλω σε, με τση καρδίας το αίμαν,

εσύ κόψον και στείλον με τη σπαρελί’ σ’ το δέμαν.

’Σ σα παρχάρια μη λάσκεσαι αρνί μ’ χωρίς εμέναν,

κι ασ’ όλια τα νερά μη πίντς κάποιον έχ' εβδέλλαν.

Νεοελληνική απόδοση:

Όλα τα τριαντάφυλλα μέσα στην καρδιά σου βρίσκονται,

αυτά όποιος θα τα μυρισθεί τα χρόνια του δεν τελειώνουν.

Θυσία σου να γίνω, να σε χαρώ, του μενεξέ μυροβόλημα,

όταν πονάει η καρδούλα μου, για πιάσου στο λαιμό μου (αγκάλιασέ με).

Γράμμα γράφω και σου στέλνω με της καρδιάς το αίμα,

εσύ κόψε και στείλε με του στηθοκαλύμματός σου το κορδόνι.

Στα θερινά λιβάδια μην τριγυρνάς, αγάπη μου χωρίς εμένα,

κι απ’ όλα τα νερά μην πίνεις, κάποιο έχει βδέλλα.

Ατσαπάτ’. (Στίχος δεκατετρασύλλαβος, ρυθμός 7/8)

 Ε, κόρη τίνος είσαι, μήλον κόκκινον είσαι,

παχυμένον κ’ έμορφον μαϊσσεμάτικον είσαι.

Το ραχίν χιονίεται, παίρ’ ο ήλιον λύεται,

εγώ τηνάν αγαπώ αδακέσ’ ’κ ευρίεται.

Ε, παιδία ντο λέτεν, πάμε ’ς ση χαμαιλέτεν,

κλέφτομε έναν κορτσόπον καν'νάν τιδέν μη λέτεν.

Τ' αραπάς-ι-μ’ το τεκίρ’ στρογγυλά κυλίεται,

σεβνταλίν παιδίν είμαι, το καρδόπο μ’ λύεται.

Νεοελληνική απόδοση:

Ε, κόρη τίνος είσαι, μήλο κόκκινο είσαι,

ευτραφές και όμορφο, μαγευτικό είσαι.

Το βουνό χιονίζεται, βγαίνει ο ήλιος λιώνει,

εγώ αυτήν που αγαπώ εδώ γύρω βρίσκεται.

Ε, παιδιά τι λέτε, πάμε στο νερόμυλο,

κλέβουμε ένα κοριτσάκι, σε κανέναν τίποτε μη λέτε.

Του κάρου μου η ρόδα κυκλικά περιστρέφεται,

ερωτευμένο παιδί είμαι, η καρδιά μου λιώνει.

Μωμοέρια

 Τα μωμοέρια εξέβανε τα Φώτα τ’ Αγιαννί,

Ατείν’ χωρία λάσκουνταν αρ’ άμον παλαλοί.

Μωμόερος θα ’ίνουμαι και με τα γολγονόπα,

θα λάσκουμαι μεσανυχτί’ και ’γνεφίζω κορτσόπα.

Μωμόερος θα ’ίνουμαι, πάντα πασκείμ’ θα είμαι;

θα βγάλω τα διαβολικά μ,’ και μετ’ εσέν θα κείμαι.

Μωμόερος θα ’ίνουμαι και θα μωμογερεύω,

τα έμορφα τα κορτσόπα όλια θα καντουρεύω.

Τα μωμοέρια εξέβανε τα Φώτα τ’ Αγιαννί’,

ν’αϊλί τη μαυρομάνναν ατ’ εμάς που ’κι θ’ ανοί’.

*Μωμογέρια (τα), μωμόγερος (ο) (το αρχ. Μώμος και το γέρος) = ο μεταμφιεσμένος για τις θεατρικές παραστάσεις του 12ημέρου.

Νεοελληνική απόδοση:

Οι μωμόγεροι βγήκανε τα Φώτα τ’ Αγιαννιού,

αυτοί χωριά περιφέρονται, όπως οι τρελοί.

Μωμόγερος θα γίνω με τα κουδουνάκια (σφαιρικά),

θα περιφέρομαι τα μεσάνυχτα και θα ξυπνάω κοριτσάκια.

Μωμόγερος θα γίνω, πάντα μήπως θα είμαι;

θα βγάλω τα διαβολικά μου (μεταμφίεση διαβόλου) και με σένα θα πλαγιάσω.

Μωμόγερος θα γίνω και θα μωμογερέψω (θα μετάσχω στα δρώμενα των μωμόγερων)

τα όμορφα τα κοριτσάκια όλα θα τα ξεγελάσω.

Οι μωμόγεροι βγήκανε τα Φώτα τ’ Αγιαννιού,

αλίμονο στην άτυχη μάνα του, εμάς που δεν θ’ ανοίξει (πόρτα).

Την πατρίδαμ' έχασ

 Την πατρίδαμ' έχασα, άκλαψα και πόνεσα.Λύουμαι κι'αρόθυμο, όι-όιν' ανασπάλω κι' επορώ.

 

Ρεφραίν:Μίαν κι' άλλο ΄σην ζωή μ'σο πεγάδι μ' σην αυλή μ'.Νέροπον ας έπινα, όι-όικαι τ' ομμάτα μ' έπλυνα. 

 

Τά ταφία μ' έχασαντ' έθαψα κι' ενέσπαλα.Τ' εμετέρτς αναστορώ, όι-όικαι ΄ς σο ψυόπο μ' κουβαλώ.

 

Ρεφραίν...

 

Εκκλησίας έρημα,μοναστήρα ακάντηλα,πόρτας και παράθυρα, όι-όιεπέμναν ακρόνυχτα.

Ώσπου θα εν ο θάνατον

 Ώσπου θα εν ο θάνατονώσπου θα εν ο χάρονκανείς κι κλώσκεται και λέειεγώ κι θα αποθάνω.

 

Κόρ' έπαρ' ασό σάβανοκορδέλα σα μαλλία σ'και όντες θα κορδελιάσ' ατάνα κλαις από καρδίας.

 

Αν αποθάνω θάψτε μεσύρτε απάν-ι-μ χώμααφήστε με παράθυροννα ελέπω την τρυγώνα μ'.

 

Ανάθεμα και το ρακίνασ' όλιον το καλλίονεκατό δράμια είν' πολλάημσόν οκάν ολί(γ)ον.

μωμογερια (συνθηματα)

 Ατσουλούμ: Αραιώστε

Σάλα: Κουνηθείτε

Τιζουρούμ: Στη σειρά

Χαρμάνλαϊ: Ανακατευτείτε

Πιρ ταχά: Άλλη μια φορά

Γεργεριντέ: Επί τόπου

Γέρι:Πίσω

Ίλερι: Μπροστά

ΣυνθήματαΆρς: ΞεκινάμεΤιζουρούμ: Στη σειράΚούπα: Χαμηλά με το κορμί όρθιοΙκέρια: ΠίσωΙλέρια: ΜπροστάΓεργεριντέ: Επί τόπουΣέρτια: Δυνατά - ΈντοναΧάρμαλαϊ: Στροφή επί τόπουΠιρ ταχά: Άλλη μια φοράΤσίφτελουμ: Κάντε δυάδεςΚάρς: ΑντικριστάΑτσουλούμ: ΑραιώστεΤόλισμαν Κάρς: Περάστε απέναντι με περιστροφήΣάλα: ΚουνηθείτεΓέτερ: ΤέλοςΣέσλεϊμ’ Πουλίμ΄Σέσλεϊμ’ : Όλοι φώναζου μαζί ω-ω-ω-ω-χο-χο-χο

Πατρίδα μ αραεύω σε

 Πέντε οσπίτεα έχτισα,Κι ας ολεα ξεσπιτούμαι,Πρόσφυγας είμαι ασο κουνίμ,Θεέμ θα παλαλλούμε.

 

Πατρίδα μ αραεύω σε,Άμον καταραμένος,Στα ξένα είμαι Έλληνας,Και σην Ελλάδαν ξένος.

 

Οσπίτεα εφέκα ανάμεσα,Σ ορμήν και ποταμάκρή,Πεγάδεα μαρμαρόχτιστα,Νερόν άμον το δάκρυν.

 

Κι ατώρα αδακές διψώ,Νερόν να πίνω κ έχω,Εντρέπουμαι να ψαλαφώ,Τα χειλόπαμ να βρέχω.

Πήραν την πόλη

 Πήραν την πόλη πήραν την...

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκι την Πόλ’ επαίραν επαίραν το βασιλοσκάμ’κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάςκλαίγνε τα μοναστήρακι ο Αι Γιάννες ο Χρυσόστομονκλαίει και δερνοκοπάται

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μουκαι μη δερνοκοπάσαιη Ρωμανία ’πέρασενη Ρωμανία ’πάρθεν

Η Ρωμανία κι αν ’πέρασενανθεί και φέρει κι άλλο.

Τη θάλασσας το νερόν

 Τη θάλασσας το νερόνΑλικόν εν αλικόνΤη κουτσής το φίλεμανΣον μπεκιάρ εν γιατρικόν.

 

Να αλί εμέν να αλίΣο κιφάλι μ’ κάτ’ λαλείΤ’ έμορφον που θα φιλείΠάντα θα παρακαλείΤ’ ασκεμον που θα φιλείΤη μανίτσα `νατ να αλί.

 

Φτύσον το διάβολονΚαι αρ’ έλα με τ’ εμένΟ κόσμον εν ψεύτικονΟ θάνατον αναμέν.

Αϊτέντς επαραπέτανεν

 Αϊτέντς επαραπέτανεν ψηλά σα επουράνα

Ούι αμάν αμάν.

Είχεν τσαγγία κόκκινα και το τσαρκούλ’ν ατ’ μαύρον

Ούι αμάν αμάν.

 Εκράτ’νε και ‘ς σα κάρτζα του παλικαρί βραχιόνας

Ούι αμάν αμάν.

Αϊτέ μ’ για δωσ’ μ’ ας σό κρατείς για πέει με όθεν κείται

Ούι αμάν αμάν.

Ας σό κρατώ ’κι δίγω σε αρ’ όθεν κείται λέγω

Ούι αμάν αμάν.

Ακεί σο πέραν το ραχίν σ’ αλάτα επέκει μέρος

Ούι αμάν αμάν.

Τραντέλλεναν εσκότωσαν και κείται ματωμένος

Ούι αμάν αμάν.

Μαύρα πουλία τρώγ’ν ατόν και άσπρα τριγυλίσκουν

Ούι αμάν αμάν.

’Σ σην θάλασσαν κολυμπετής σ’ ομάλα πεχλιβάνος

Ούι αμάν αμάν.

 ’Σ σον πόλεμον Τραντέλλενας του Πόντου παλικάρι

Ούι αμάν αμάν.