Καβαζίτα μ’, άκλερε, τ’ ουδάρτς εμελίασεν
άλειψον α’ βούτορον, ας λαρούται αγλήγορα.
Καβαζίτα μ’ τ’ άλογο σ’, το μέγαν το θερίον,
τ’ έναν τ’ αντζίν αθε κοτσόν, κοτσοπατεί και πάει,
τ’ έναν τ’ ομμάτ’ν αθε στραβόν, και τ’ άλλο ξάι ’κ ελέπει.
Καβαζίτα μ’ ’ς ση Γιάννε τα χιόνια ελίγανε,
τσοχτάν τ’ αγρέλαφα άλλο εσέν ’κ είδανε.
Καβαζίτα μ’ άκλερε, για πέει με κι ας μαθάνω,
άμον εσέν τον μαύρον ’ς σον κόσμον μη παθάνω.
Νεοελληνική απόδοση:
Καβαζίτα μου, φτωχέ - ταλαίπωρε, η ουρά σου ψώριασε,
άλειψ’ την βούτυρο, ας θεραπευθεί γρήγορα.
Καβαζίτα μου, τ’ άλογό σου, το τρανό το θηρίο,
το ένα του πόδι είναι κουτσό και κουτσοπατάει και πάει,
το ένα του το μάτι είναι στραβό και το άλλο δεν βλέπει καθόλου.
Καβαζίτα μου, στου Γιάννη τα χιόνια έλιωσαν,
εδώ και πολύ καιρό τα άγρια ελάφια άλλο εσένα δεν είδανε.
Καβαζίτα μου, φτωχέ – ταλαίπωρε, για πες μου κι ας μάθω,
όπως εσένα το δυστυχή στον κόσμο να μην πάθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου