Πάρθεν η Ρωμανία

 Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν' από την Πόλιν,

μηδέ σ' αμπέλια 'κόνεψεν, μηδέ σε περιβόλιν,επήεν και ν' εκόνεψεν σ' Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.

Ένοιξεν τ' έναν το φτερόν, σο αίμαν βουτεμένον.

και σ' άλλο το φτερόν εθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον.

Ατό κανείς 'κι αναγνώθ', κανείς 'κι ξερ' ντο λέει,μηδέ κι ο Πατριάρχης μας με όλους τους ποπάδες.

Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.σίτια αναγνώθ’ και σίτια κλαίει, σίτια κρούει την καρδίαν:

Ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, 'πάρθεν ή Ρωμανία!

ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν.

 

Επαίραν το Βασιλοσκάμ’ κι ελλάεν Αφεντία.

μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρια

 

κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.

μη κλαις, μη κλαις Αϊ-Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι.

 

Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν ‘πάρθεν

η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.