Πόντος έν, άστρον φωτεινόν
<p>Πόντος!, έν’ άστρον φωτεινόν σ’ Ελλενικούς αιώνας</p><p>Αργοναυτών το όρωμαν και τη Ακρίτα κάστρον.</p><p>Πόντος, νύφε ακριβοθώρετος τη Πόντου τη Ευξείνου,</p><p>πυκνέσα δείσα σα ραχά μάραντα φορτωμένα.</p><p>... Πόντος! Αγέρας παρχαρί, θύμπιρου μυρωδίαν</p><p>τη λύρας γλυκολάλεμαν, νερόπα πάντα κρύα.</p><p>Εκεί η πρώτεσσα χαρά μ’, το υστερνό μ’ ο πόνος.</p><p>Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίγω.</p><p>Κι έρθανε χρόνα δίσεκτα, καταραμένα χρόνα</p><p>ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ’ το γαίμαν.</p><p>Κι εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέραν περού σον Πόντον</p><p>Ξαν κρούγνε οι Αγαρηνοί και καίγ’νε και ρημάζ’νε,</p><p>ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεριζούται</p><p>κι ένας λαός πορεύκεται σ’ Αδάμ την εξορίαν.</p><p>Αποτελειών’νε σον γιαλόν το έργον των Αγαρηνών</p><p>οι Φραγκολεβαντίνοι,</p><p>και ’κ’εγροικάς ο άκλερον ποίος τ’ εσόν έν’ ο εχθρός</p><p>και ποίος έν’ ο φίλος.</p><p>Και σην Ελλάδαν έρθαμεν – ρίζα ’μουν προαιώνιον</p><p>πατρίδα τη πατρίδας.</p><p>Και ξάν πουλί μ’ ας σην αρχήν χτίζομεν το γεφύριν.</p><p>Σα μαύρα τα χαλάσματα άθα και μανουσάκια.</p><p>Την γην κατατρυπαίνομεν μ’ αλέτριν και χορόν</p><p>Τον ήλον ξαν σα χέρα ’μουν αγαπεμέν’ κρατούμεν.</p><p>Και μ’ έναν στόμαν έναν ψήν και νούν βροντολαλούμεν</p><p>Πόντος! Έν’ άστρον φωτεινόν οψέ, οσήμερον και πάντα.</p>Πόντος! Έν’ άστρον φωτεινόν οψέ, οσήμερον και πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου